يا حسين(ع)
«حسین بیشتر از آب، تشنه لبیك بود،
افسوس كه به جای افكارش
زخم‌های تنش را
نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند»
نه این كه نباید برای مظلومیت حسین و اهل بیتش گریست؛
نه این كه نباید برای لب‌های تشنه‌ی علی اصغر گریه نكرد؛
یا این كه مگر می‌شود آن روز را از یاد برد كه عباس چگونه خود را به نهر علقمه
رساند
و مشك‌های عشق را پر كرد از آب، اما جرعه‌ای ننوشید از آن؛ چرا كه زنان و
كودكان تشنه‌اند،
مگر می‌شود آن همه قساوت را فراموش كرد، اصلاً مگر تاكنون فراموش
شده است؟!
می‌توان علی اصغر را از یاد برد؟
اما حسین بیشتر از آب، تشنه‌ی لبیك بود...
لبیك یعنی تا آخر ماندن؛
حسین فرزند مكتبی است كه هنر خوب شهید شدن را خوب آموخته بود و
شهادت
جنگ نیست، رسالت است، پیام است.
و آن جمله زیبا كه گفته است «حسین بیشتر از آب، تشنه لبیك بود،
افسوس كه به جای افكارش
زخم‌های تنش را
نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند»
دكتر علي شريعتي